مسلما یکی از سودمندترین
اختراعات بشر تا به امروز کامپیوترها بوده اند. دستگاه هایی که هزاران بار سریعتر
از انسان فکر میکنند و تعجیل عملشان به طرز غیر قابل باوری بالاست. سرعت و قدرت،
امکان انجام خیلی از کارهایی را فراهم کردند که انسان به سمت طور عادی از اجرا آن ها
عاجز بود. لیک یک مشکل بود داشت: این دستگاه ها به همان اندازه که قوی بودند ، کم
خرد هم بودند؛ آن ها به طور عادی ابداً عملی انجام نمی دادند مگر این که به صراحت از
ثانیه ها استدعا می شد. لیک این استدعا چگونه باید صورت می گرفت؟ باید راهی برای
سخن با ثانیه ها پیدا می شد. و باب این دوران بود که متخصصان تصمیم گرفتند زبان های
مخصوصی را بوجود بیاورند تابتوانند با کامپیوترها گفتگو کنند. این زبان های مخصوص
به تعبیر لسان های برنامه نویسی کامپیوتر نام گرفتند.به سمت آل اولیه زبان
های برنامه نویسی، زبان های سطح پایین گفته می شد، چرا که به سمت سختی قابل یادگیری و
به کارگیری بودند. پیاده سازی اعمالی آغازین توسط این زبان ها انگیزه می شد مدت ها
وقت با ارزش برنامه نویسان گرفته شود. لیک وضع به همین منوال نماند و با گذشت زمان
لسان های جدیدی به وجود آمدند که آموختن آن ها راحت تر بود. خلال سه دهه ی اخیر،
صنعت کامپیوتر مورد هجوم انواع زبان های پروگرام نویسی قرار گرفت.