بارون درختنشین نام کتابی از ایتالو کالوینو نوسنده ایتالیایی است که در سال ۱۹۵۷ به افست رسید. این کتاب سرگذشت پسری را به تصویر میکشد که تصمیم میگیرد زندگی خود را بر روی درختان سپری کند. ایجاد یک «پادشاهی درختی» توسط پسر استعارهای از آزادی معرفی میشود و چالشها وفرصتهای این عمل دستمایهای برای نویسنده به منظور امعان پرسشهای فلسفی بشر میگردد. این تذکره باب سال ۱۳۸۶ توسط مهدی سحابی و چاپ اداره انتشارات نگاه به پارسی بازگردانی شد.
کتاب حکایت تعیش کوزیمو لارس دو روندو پسر بارون آرمینیوس را از پرده ۱۲ سالگی حرف مرگ از زبان برادرش بیاجیو به تصویر میکشد. خانواده اعیانی آنها در شهر اومبروزا تعیش میکند و کودکان حرف شیوههای سخت و خشکی بزرگ میشوند که پذیرششان از سوی بچهها به اکراه صورت میپذیرد. ناخرسندی کوزیمو تا بدانجا پیش میرود که روزی به بالای دار بلوطی میرود و دیگر حاضر به پایین آمدن نمیشود. وجود جنگلهای انبوه حرف درختانی که شاخههایشان در هم میرود این امکان را به «بارون درختنشین» میدهد که از منطقهای به منطقه دیگر و از شهری به شهر دیگر سفر کند بی آنکه نیازی به پایین آمدن از درختان داشته باشد.
این رفتار و تعیش پیوسته بر چهر درختان گوناگون تا پایان عمر با او میماند. در این میان تمام ثانیه مقدار که بارون خود را از دیگران و مردم روی زمین دورتر میکند، بیشتر و بیشتر به رابطه و کمک به آنها نیاز پیدا میکند. تعشق میان بارون و دختری به نام ویولتا انگیزه دگرگون شدن زندگی بارون و بیاجیو و مردمان اومبرزو میشود.