زورخانه قدیمی ترین بازی ایرانی است که عمری 1000 ساله دارد. این بازی در زمان های پیش به نام "زورخانون" معروف بوده است. در زمان گذشته ورزشکاران در اسم به سمت این ورزش چهر آوردند که پیچیده گیرترین حکومت ها بر آنها سلطه می کردند، اما آنها با هدایت مرشد به تمرین می پرداختند. در زمان گذشته زورخانه جایی بود که ایرانیان از بهر نزدیک شدن به سمت خدا به آنجا می رفتند، لیک امروز این عقیده کمرنگ شده است و سوالات زیادی باب این زمینه مورد بحث است: چرا؟ آیا مردم از آفریدگار دور شده اند یا تدقیق آن ها به سمت خضوع و فروتنی کم شده است؟ باب این مورد مسائل زیادی مطرح است.
اگر به کلمه "ورزش" توجه کنید، می بینید که این عبارت، بیانگر عمل، قدرت و بیان احساسات است. آدم در موقعیت های جوراجور می تواند بدود، بپرد، بازی کند و ... تا با این ادا احساس خوشی و ناراحتی خویش را نشان بدهد. نتیجه این عمل به وجود آمدن و گسترش بازی بود.
به سمت نظر من قرن بیست و یکم – قرنی که پیش رو است- نقطه به سمت بود آمدن تغییراتی در تاریخ تمدن بشریت خواهد بود. حرف شروع قرن بیست و یکم، آرامش انسان ها با جوع و قحطی و آلودگی محیط زیست به سمت خطر باده افتد. از بین جارو کردن بها های اخلاقی باعث بروز مشکلات ارزانی می شود. بنابراین تمام سعی ضمیر اول شخص جمع باید براین باشد که امروز مشکلات اعقاب ها و جوامع بشری را رفع کنیم. من باورمند هستم که روح متعالی ورزش و اعتقاد به آن که بالاتر از تمام اختلاف های مذهبی، عقیدتی و فرهنگی است می تواند یک اجتماع تندرست و روشن را پیش روی همه ما بگذارد.