گرچه به تماشا باده رسد عمر
تکنیک بیمه افزون از چند صد سال باشد اما هیچکس دقیقا نمی داند که اولین بیمه نامه
مرتبط به کدام ملت بوده است . بعضی افراد دریانوردان فینقی را صفت آفرینشگر بیمه میدانند.
بدین صورت که دریانوردان از بازرگانان وام بدستآوردن میکردند و هرگاه دریانورد
بدهکار با موفقیت سفر خود را به پایان میبرد، مسئول حیات که اصل و بهره وام دریافتی
را ظرف زمان معین به بازرگانان جستجو کار بپردازد .
باب طی این مدت کالای
دریانورد در رهن بازرگان بود و اگر به مدت موفق به دریافت طلب خود
نمیشد، می توانست کالا را حراج کند . ولی اگر جهاز دریانورد
حرف حوادث دریا برابر میشد و یا دزدان دریایی حمله ور میشدند و کالا به غارت میرفت،وام
دهنده حقی در مورد اصل و بهره وام نداشت.
بنابراین بازرگان استقراض دهنده،
خطر را تقبل میکرد یعنی بازآیی اساس و بهره وام در گرو سالم به مقصد رسیدن کالا
بود. این سنخ وامها را در تاریخ پیدایش بیمه، بیمه وامهای دریایی نامیدهاند .
با این تمام به نظر بسیاری
از محققان، بیمه به صفت واقعی باب سده چهاردهم میلادی به وجود آمده است زیرا قبلا
کلیسا با بیمه به سمت چهره وامهای دریایی مخالفت کرده بود زیرا طبق قوانین مذهبی، بهره
را حرام میدانستند.از این رو تجار وام دهنده شکل آن را عوض کردند و به جای بهره،
استقراض گیرنده جایزهای میپرداخت که میزان آن به پیمانه نرخ بهره بود ولی شکل آن
طوری بود که بیعه نمیتوانست حرف آن مخالفت کند .
اولین پیمان بیمه ای که بوجود آن پی اسیر اند
قرارداد بیمه حمل و نقل است که به سال هزار و
سیصد و چهل و هفت میلادی در شهر ژن ایتالیا منعقد
شده است، بنابراین شاید شروع پرکاری بیمهای به معنی امروزی آن قرن
چهاردهم میلادی باشد.