وقتی باب کاوشهای آبادی سوخته سیستان جمجمهای کشف شد که نشان میداد پزشکان آنجا در ۵۰۰۰ سال پیش عمل جراحی میکردهاند، مهر تایید دیگری بر قدمت پزشکی در ایران باستان زده شد. آنطور که در شاهنامه آمده رستم که اهل سیستان بود، حرف روشی پیشرفته به آفاق آمد که امروزه در جهان به سزارین مشهور است. هزاران سال بعد در اوقات اسلامی هم ایرانیان به سمت دنبال کشف راههای تازهتری در جهان درمان و پزشکی بودند؛ چنان که در قرون وسطی کتابهای رازی و ابنسینا دست به دست در سراسر دنیا چرخید و ابنسینا «Avecina» پدر پزشکی جهان نام گرفت. اولین پزشکان ایران دیرین روحانیان بودند که به آوازه مغان مشهورند. مغان باب بهر غربی ایران قدیم یعنی سرزمین ماد زندگی میکردند. تداوی بیماریهای روحی و جسمی آدم کار آنها بود؛ هم پزشک بودند، هم روانپزشک. با ذکر و نماز و سرود، روانپزشکی میکردند و حرف دارو و چاقو، پزشکی.